Artikkelen er tidligere publisert i "Norge Er Vårt" nr. 2-13.
Dei siste tiårs etniske, kulturelle og sosiale endringar har vore omfattande og djuptgåande. Sluttfallet av dette vanviddet er vår tids verkelege mareritt, og sidan vår undergang. Fleire og fleire vil kome til å kjenne multikulturalismen og kosmopolitikken på kroppen. Opne grenser har ikkje ført til anna enn forvitring, kaos, kløyving, konflikter, vald, utbyting og djup sorg for landets busetnad. Påstanden om noko anna er ei logisk og intellektuell kortslutning, og vitnar om ein total mangel på evne til kritisk analysering og tenking.
Dei faktiske forholda er ufråvikelege.
Likevel erfarer vi idag at ein kvar freistnad på legitim samfunnskritikk vert knebla. For så mykje er dei demokratiske prinsippa verd i dagens Noreg, hadde det no vel vore så at demokratiske verdiar her til lands hadde hatt ei reell og serskild ankring. Samfunnstendensane er dei same i land etter land, i by etter by, i bygd etter bygd, og det vert ikkje betre i noko som helst retning. Vi opplever ein kulturell, biologisk og verdimessig nihilisme utan sidestykke, med kløyvde familiar, dekadent, eit overkonsum av alkohol, promiskuitet, raseblanding, multikultur, kjønnsrelativisme, utsletting av biologiske kjønnsroller, nedgang av bornefødslar, ein åndeleg fattigdom av dimensjonar, forvitring av naturleg kjønnsdrift i form av pornografi, hormonforstyrrande skjønleiksprodukt og samkjønna partnarskap, hedonisme, sjølvsentrering og materialisme. Alle symptom på eit samfunn på randen av sjølvutsletting.
Samstundes med dette, opplever vi innvandring av folk som i motsetnad til oss synest å ha både moral, lojalitet, familieverdiar, sterk familiestruktur, bornefødslar, heimeverande mor, ein svær syskjenflokk, samhald, truskap overfor familie, vener og religion; eit folk som ein dag vil kome til å gjere oss til ein minoritet i vårt eige land, om den noverande utviklinga får gå sin gang. Kanskje fortener vi det, for kva er motsvaret vårt? Problemet og faren ligg ikkje utelukkande i innførsla av framandt blod, den ligg og i oss sjølve. I vår ånd, vår sjel og vår hug. I eit kvart sunt, velsedd og sjølvverjande folk, er det ein ibuande aversjon mot alt som er framandt, påtrengjande og øydeleggande. Sjølvpreservasjon er eit biologisk og naturleg fenomen. Det er dette som idag vert kalla for ”rasisme”, og som vert nytta som ein hyppig hersketeknikk for å avverja kritikarar. Det er diverre få som torer å vedkjenne og forfekte at denne kampen i aller høgaste grad, og i all viktigleiks namn, handlar om rase. Om vårt blod, vår eigenart, vår identitet og vår sjel.
Kor lenge skal du vente på ei endring? Når tid skal du heve røysta di, krevje ein stopp og brette opp ermane? Når vi får ein somalisk statsminister? Når staten Noreg offisielt vert oppløyst og deld opp i etniske småstatar? Eller når Noreg som nasjon opphøyrer å eksistere? Kva skuldest denne gnagande tagnaden og mangelen på reell motstand? Er materiell velstand åleine rota til lukke og tilfredsheit? Og er det i så høve sant at manglande mobilisering er eit resultat av tilfredsheit? Spørsmåla er mange, men svara er få.
Om vi ikkje lukkast i å snu denne tidsbølgja, vil framtida by på katastrofale følgjer for det som gjeld biologi, demografi, sosiale-, økonomiske- og kulturelle forhold. Det har vi allereide fått ein forsmak på. Og det er allereide i full gang.
Observasjonars vantru 031013
